Krystyna Prońko.

Krystyna Prońko - Polska piosenkarka i wokalistka jazzowa, kompozytorka i pedagog muzyczny. Honorowy Obywatel Gorzowa Wielkopolskiego. Jej rodzina wywodzi się z Łemkowszczyzny i przed II wojną światową mieszkała na Kresach wschodnich (terenie obecnej Białorusi). Po wojnie osiedliła się w Gorzowie Wielkopolskim, gdzie urodziła się Krystyna Prońko. Ukończyła Technikum Chemiczne (dziś: Zespół Szkół Technicznych i Ogólnokształcących w Gorzowie Wielkopolskim). Następnie rozpoczęła pracę w jednym z gorzowskich laboratoriów jako chemik-analityk. Później studiowała na Wydziale Jazzu i Muzyki Rozrywkowej Akademii Muzycznej w Katowicach, gdzie uzyskała dyplom magistra sztuki wyróżniony nagrodą rektorską rektora Henryka Mikołaja Góreckiego. Pracę artystyczną, amatorsko, rozpoczęła od rodzinnego zespołu REFLEX (1968 r.) wraz z braćmi, Piotrem – saksofonistą, i Wojtkiem – kontrabasistą i gitarzystą basowym oraz z muzykującymi kolegami. W końcu listopada tego roku formacja wzięła udział w I Ogólnopolskim Festiwalu Awangardy Beatowej w Kaliszu. W roku następnym Krystyna Prońko odchodzi do rzeszowskiej grupy RESPEKT. W styczniu 1972 r. zespół z powodzeniem wystąpił na II Festiwalu Młodzieżowej Muzyki Współczesnej w Kaliszu, kontynuacji Festiwalu Awangardy Beatowej. W imprezie grupa zdobyła jedną z pięciu równorzędnych nagród głównych, a nagrodę Kaliskiego Klubu Jazzowego otrzymał lider formacji - P. Prońko. Dwa miesiące później - w dniach 9-12 marca 1972 r. - podczas IX Festiwalu "Jazz nad Odrą" we Wrocławiu, zespół zajął drugie miejsce, ex aequo z grupą Laboratorium. Na tej samej imprezie nagrodzony został W. Prońko w kategorii solistów instrumentalistów. Formacja wkrótce zakończyła działalność, a jej lider znalazł się w zespole instrumentalnym Jerzego Miliana, który tworzyli: J. Milian - wibrafon; P. Prońko - saksofon; Michał Muzolf (eks HARD ROAD) - gitara basowa i Włodzimierz Gromek (eks zespół STANA BORYSA) - perkusja. Grupa dokonała nagrań radiowych - m. in. "Jeszcze nie czas nam". W latach 70. współpracowała w chórku z CZESŁAWEM NIEMENEM, zespołami SKALDOWIE i CZERWONE GITARY oraz jako solista w zespole KOMAN BAND, prowadzonym przez Janusza Komana, a także z Warszawską Orkiestrą Polskiego Radia (Studio Jazzowe S1). W 1973 wstąpiła na Festiwalu Wokalistów Jazzowych w Lublinie i na Krajowym Festiwalu Polskiej Piosenki w Opolu, gdzie wyróżniono jej interpretacje piosenek „Po co ci to chłopcze” oraz „Umarłe krajobrazy”. Dwa lata później, w 1975, zdobyła w Opolu główną nagrodę za utwór „Niech moje serce kołysze Ciebie do snu”, czym powtórzyła swój pierwszy sukces. Przebój ten uzyskał także miano piosenki roku w plebiscycie prestiżowego magazynu muzycznego „Non Stop”. Występowała na Festiwalu Piosenki Radzieckiej w Zielonej Górze. Na Krajowym Festiwalu Polskiej Piosenki w Opolu występowała jeszcze wielokrotnie, m.in. w roku 1979, 1980, 1981, 1986 czy 1987. Według plebiscytu pisma „Non Stop” Krystyna Prońko dwukrotnie – w roku 1975 i 1977 – została uznana za najpopularniejszą wokalistkę w Polsce. W 1980 została okrzyknięta Piosenkarką Roku. Kilkakrotnie śpiewała także na jednym z największych festiwali jazzowych Jazz Jamboree, Praskim Festiwalu Jazzowym czy Festiwalu w Castlebar. W latach 1979–1981 prowadziła klasę śpiewu w Akademii Muzycznej w Katowicach. Przez rok pracowała również z młodymi piosenkarzami w Teatrze Muzycznym w Gdyni. W 1981 brała udział w wystawionym przez Teatr oratorium Ernesta Brylla do muzyki Wojciecha Trzcińskiego Kolęda Nocka. Po wprowadzeniu stanu wojennego przedstawienie zostało zdjęte z afisza. Wielokrotnie prowadziła warsztaty bluesowe dla wokalistów w Bolesławcu. Od października 2001 prowadziła klasę śpiewu na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej na Wydziale Artystycznym w Instytucie Muzyki w Lublinie. W 1991 założyła własne wydawnictwo płytowe Power Music. W okresie 1992–1995 zajmowała się dziennikarstwem muzycznym, prowadziła wiele autorskich programów radiowych. W 2008 z rąk ministra kultury i dziedzictwa narodowego Bogdana Zdrojewskiego odebrała Srebrny Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”. Wraz z Markiem Kościkiewiczem i Markiem Tysperem wiosną 2010 zasiadała w jury pierwszej edycji programu Śpiewaj i walcz produkcji TVP1. W 2013 wystąpiła na gali jubileuszowej – Opole! Kocham Cię! podczas 50. Krajowego Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu. W 2015 wystąpiła gościnnie na płycie Albo Inaczej z interpretacją utworów Oszuści oraz Dyskretny chłód. 10 listopada 2018 wystąpiła podczas Koncertu dla Niepodległej, gdzie razem z chórem SOUND’N’GRACE wykonała utwór Mury Jacka Kaczmarskiego. W 2019 otrzymała z rąk prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Andrzeja Dudy Medal Stulecia Odzyskania Niepodległości.